Մարդկանց թվաց, թե Քրիստոսին խաչ բարձրացրեցին «ամբոխի ցանկությամբ», բայց նրանք չգիտակցեցին, որ առաջին հերթին խաչեցին իրենց խիղճը: Որովհետև լռեցին, վախեցան, անտարբեր գտնվեցին:
Մարդկային լռությունը, պիղատոսյան ձեռքերը լվանալն ու անտարբերությունը ծնում են ողբերգություններ: Յուրաքանչյուրի անձնական պատասխանատվության բացակայությունը ծնում է հանցագործություններ, որոնք մեղավորներ չունեն:
Պիղատոսի որոշումից 2000 տարի անց էլ մարդու էությունը չի փոխվել: Ու քանի ամեն ոք չխոստովանի ամբոխի որոշման մեջ իր ունեցած դերակատարությունը, մենք դատապարված ենք նորից ու նորից կրկնել նույն սխալները: Անձնական կարծիքն ու ձայնը շատ ավելի բարձր են հնչում ամբոխի աղմուկից:
Արամ Գևորգյան